wiersze Leny Bytnar

LenaBytnar · Wysłany: Śro 16:29, 28 Mar 2007 Temat postu: Ubiłeś...

Ubiłeś…

Ubiłeś świnkę wesoło chrumkającą do każdego,
Nie pozwoliłeś jej dłużej tłustej mordki zamaczać w korytku.
Ubiłeś krówkę dającą pyszne mleczko,
Nie pozwoliłeś jej dłużej skubać trawkę zieloną beztrosko.
Ubiłeś kurkę gdakającą o niczym,
Nie pozwoliłeś jej dłużej próbować wzlecieć codziennie.
Ubiłeś dzieciątko niewinne w łonie twoim,
Nie pozwoliłeś mu dłużej cieszyć się życiem.
Ubiłeś tatusia swojego z błyszczącą łysinką,
Nie pozwoliłeś mu dłużej cieszyć się wolnością.
Na talerzu obiad wykwintny,
Smacznego!

Lena Bytnar, marzec 2007

Radagast

Ten wierszyk mi się akurat podoba Smile

Rownie dobrze można by go zatytułowac "smakosz", ale wydaje mi sie ze jest tu jakis podtekst, informacja dla ludzi lubiacych mięsko... no wiem może sie myle. Jesli chodzi o trzy pierwsze stworzonka to chyba musimy coś jesc Smile

i jeszcze ta nutka brutalności

LenaBytnar

Radagast, dzięki za pierwszy komentarz na tym forum Smile

Cieszę się, że wiersz się podoba.
Może rzeczywiście wydawać się brutalny, ale dla mnie to sama smutna rzeczywistość.
A jeśli chodzi o jedzenie. Ja nie jem tych pierwszych zwierzątek, ani żadnych innych i nie muszę, a żyję.
Pozdrawiam

khamul 189 · Gość

Piękne zastosowanie środków stylistycznych... Jakbym widział tą biedną świnkę przed oczami. Po za tym zgrabna puenta i inteligentna ironia. Czy się mylę, czy inspirowane trochę Wojaczkiem?

LenaBytnar

Nie znam Wojaczka, więc nie mógł mnie zainspirować.
Ten wiersz powstał pod wspływem własnych przemyśleń.

aaa4

Podejrzewam, detektywie Perreira - powiedziala, podnoszac sie i zbierajac swoje rzeczy - ze to panski system komputerowy sie myli, a nie ja. Jesli cos pan znajdzie, prosze mnie zawiadomic. Zatrzymalam sie w hotelu Rui Mirador.

Odwrociwszy sie, wyszla z malego, zatloczonego komisariatu na ulice. Dopiero tam poczula, ze ten krotki wybuch w znacznym stopniu pozbawil ja tchu.

Nastepne cztery godziny stanowily wyczerpujacy koszmar. Wedlug jej mapy szpital Santa Teresa byl odlegly o szesc lub siedem przecznic od komisariatu zandarmerii. Gdyby mapa byla topograficzna, Natalie niewatpliwie wezwalaby taksowke. - Wzgorza byly strome i nie do ominiecia, zas wedrowanie przez dzielnice Botafogo, mimo jej malowniczosci, w rosnacym popoludniowym upale nastreczalo pewnych trudnosci. Nim dotarla do glownego wejscia do szpitala, byla zlana potem.

Glowny budynek rozgalezionego kompleksu szpitalnego stanowil trzypietrowy, kamienny monolit i wygladal, jakby zostal wzniesiony w szesnastym wieku przez Pedra Cabrala, odkrywce Brazylii. Do owego pnia, wewnatrz zmodernizowanego, przylegaly skrzydla i wieze w kilkunastu rozmaitych stylach architektonicznych. Natalie postanowila odwiedzic najpierw biuro administracji, liczac na to, ze okaze sie kopalnia informacji.

Gloria Duarte, wyksztalcona, inteligentna wicedyrektorka szpitala