wiersze Leny Bytnar

LenaBytnar

Podniesienie

delikatna cicha łuna
bladego świtu
rozpościera skrzydła przedświtu
i topi świat w poranku głuchym

cisza przeraża ogromem
i zapiera dech
w momencie podniesienia
złotej korony słońca

dotyk błękitu opada na świat
i zanurza go po uszy
w zmyśle powonienia
w zapachu bzu

zamysł powstania przeobraża się
w czystej osłonie mgły
delikatnie i cicho
przybierając postać
anioła

rosa opada na zielone dywany
zmywając grzech
i rumieni się blado
w pierwszych blaskach

brzask subtelnie stąpa po przestworzach
majestatycznym ruchem
rozpuszcza złote warkocze promieni
i idzie naprzód
nowy i świeży

oczyszczony

Lena Bytnar, listopad 2007 r.

khamul189

I wspaniała kontynuacja wątku z "Upadku". Bo w życiu najważniejsza jest właśnie umiejętność powstawania, z choćby najniższych upadków. Ogólnie "cykl" tych dwóch wierszy został znakomicie zaplanowany i zrealizowany. Brawo za pomysł i wykonanie:-)

LenaBytnar

dzięki :] A jeśli mogę być szczera to zdradzę, że "podniesienie" powstało pierwsze Wink

khamul189

Aha, ok:-) Tak mi się jakoś to skojarzyło, że po upadku powinno być podniesienie^^' Typowa nadinterpretacja:p

LenaBytnar

a ja akurat miałam natchnienie na podniesienie, ale stwierdzilam, ze naturalnie jeszcze powinien byc upadek i wyszlo co wyszlo Wink