 Wysłany: Pon 21:11, 25 Cze 2007 Temat postu: |
|
| Również mnie sie podoba, ale czytając Tolkiena gdzie jest wiecej własnie smutku, żalu i nostalgi na koniec zawsze znajdowała sie jakas iskierka nadziei. Mimo iz bardzo lubie klimaty gdzie nie wszystko konczy sie dobrze, brakuje mi jednak tego promyka | |
| Wysłany: Nie 13:25, 17 Cze 2007 Temat postu: |
|
| Mnie się podoba:) Jest oddany tolkienowski klimat, smutek, żal, nostalgia... Można by jeszcze podłożyć pod to jakąś epicką, lub dark ambientową muzykę i powstanie piękny, 10-minutowy utwór... | |
| Wysłany: Nie 21:54, 10 Cze 2007 Temat postu: Odejście elfów |
|
| Na wasze życzenie i pod natchnieniem... Jak wam się podoba?
* * * Zbliża się taki dzień Przepowiedziany przed wiekiem W którym świt Blady jak śnieg wstanie Blaskiem mętnym swym Oblecze cały świat I pocznie płakać Łzą zniewolonego ptaka Ludzie popatrzą na Wschód Wsiądą na koń I galopem ruszą do chmur By zatrzymać najpiękniejsze Lecz nie wiedzą że Nieuniknionym jest Że ostateczne decyzje Zapadły wczoraj Spóźnili się Krasnoludy spuszczą głowy I uronią łzę Bo mimo wszystkich sporów Czują wielki lęk Boją się nowego jutra Boją się przerwać więź Nie chcą by upadły wieże Zbudowane wspólną siłą rąk Hobbici pośpieszą do Szarej Przystani Pożegnać będą chcieli się Zapłaczą gorzko i rzewnie Bo pokochali je I zanucą stare pieśni By godnych pożegnać należycie Choć z rozpaczą w sercu Ostatnia szara łódź odpłynie Ostatni żagiel zniknie Ostatnia piękna pieśń umilknie Ostatnia wiosna przeminie Ostatnie przyjaźnie zgasną Ostatnie łzy wyschną Ostatnia gwiazda zgaśnie Wszystkim serca skuje lód Rozpacz wzbierze w ciele Oczy napełnią się chłodem A uszy dźwiękiem rozpaczy Nie będzie już śmiechu czystego Nie będzie poranku świeżego Nie będzie słońca jasnego Nie będzie dostojeństwa Nie będzie nieśmiertelności Czeka ich już tylko śmierć Najpierw odejdą zwierzęta Skażą się na wieczną wędrówkę Która doprowadzi ich do kresu I odeśle do krainy snów Zaraz za nimi rośliny Poddadzą się Nie będzie już zieleni trawy Ani wysmukłości drzew I nie rozwieje woni swej Żaden kwiat Potem odejdą żywioły Ognie zgasną na wieki Wody życia wyschną Wiatry ucichną A ziemia popęka Długo nie zniosą tego Hobbici Zabraknie im powodów do zabaw I prowiantu na drogę Nie znajdą lepszej krainy Poumierają z głodu I braku wesela Krasnoludy zejdą do podziemi I tam zamkną swój koniec Nikt nie zobaczy Jak cierpią Powoli ale szczerze Ludzie będą najdzielniejsi Przetrwają jeszcze długo Będą próbowali zwyciężyć Pooraną ziemię Ale znienawidzą się wzajemnie Bo nie będzie już pokoju Nie zginą tylko samotni Ostatni czarodzieje Lecz oni znajdą sposób I odejdą Do krainy lepszej Gdzie nie ma nic mniej Niż magia Martwy świat zostanie sam Nikt nie pomoże mu wstać Z grobu nie wyczołga się Rozpadnie się w pył A stanie się to gdy Krwawa śmierć dnia Odzieje się w ciemność Lena Bytnar, czerwiec 2007 |
|